Vorige week was de toon wat minder vrolijk dan normaal omdat ik een beetje corsokoorts miste op de Vollenhoverweg. In de loop van afgelopen week kreeg ik al genoeg geluiden dat de opkomst groeiende was dus ging ik afgelopen vrijdag vol goede moed naar Vollenhove.
Er lijkt nu een goed plan te liggen hoe alle hoofdpijnpunten betreft de honden opgelost gaan worden. Ook het Noorderlicht begint nu, in combinatie met de constructie, echt vorm te krijgen. Zelfs de eerste inzichten in de beweging werden gedemonstreerd.
Voor het eerst dit bouwseizoen werd er, na een lange ochtend en middag lassen, de zaterdagavond aan geplakt. Zo konden we in de extra uurtjes in het licht van de ondergaande zon nog mooi wat laatste lijnen van de grove vorm van pop achterop afmaken. En dankzij een bliksembezoek aan Vollenhove van m’n broertje (en oud LC-collega) hebben we voor het eerst in bijna 2 jaar samen gelast .
De avond werd afgesloten met de nodige Hertogh Jannegies met het nodige slappe geouwehoer en sterke verhalen. Was de titel van de wagen tijdens de lunch al omgedoopt van Iditarod naar Ididalot, aan het eind van de avond werd het al Ihikalot…zo’n avond was het ja!