Bij het opdraaien op het opstelterrein begin je pas door te krijgen wat een impact een grote wagen als ‘Generaties’ heeft. Gelukkig hadden we een mooie prominente plek gekregen zodat het vooraanzicht meteen in het zicht stond als je het terrein op kwam lopen vanuit Vollenhove.
Ondanks dat er nogal wat verdeeldheid en discussie was over de muziek van de wagen moest ik, zodra de eerste tonen onder de wagen vandaan kwamen, toegeven dat het passend bij de wagen was. Zoals mij de dag ervoor tijdens bloemen tikken zo mooi was gezegd: ‘een grootse wagen die door de touch van het liedje een beetje kleiner en persoonlijker wordt’.
Ondertussen druppelden de laatste wagens binnen en is er dat mooie moment even voor de optocht dat je je collegae spreekt, beetje rondkijkt en uiteraard alvast oordeelt over wat de rest gebouwd heeft. De tegenvallers, de verrassingen, de favorieten; het is altijd goed vertoeven en ouwehoeren in dat laatste uurtje.
Zoals altijd wandel ik dan samen met de wagen het opstelterrein af richting de vaste Les Charrons hoek op de Clarenberglaan. Even alle bekenden gedag zeggen, iedereen uitleggen dat het een bizarre nacht is geweest en lekker met een koud pilsje de optocht bekijken. Ondanks het oponthoud van de optocht-opener de eerste ronde was het een optocht van hoog niveau qua muziek en creaties. Halverwege eerst de opvallend goed gekozen afrikaanse trommelaars bij de mooi uitgewerkte wagen van Nameless en dan het mooie moment om je eigen creatie aan te zien komen rijden.
De vriendelijke blik van de eerste generatie waarna door de lijsten 1 voor 1 de andere generaties tevoorschijn kwamen. Ondanks enkele beschadigingen vond ik het idee, zeker daar op de hoek, perfect overkomen. De details in de gezichten en de knipwerken op wat afstand maakten het plaatje compleet. Nog voordat ik zelf de wagen had gezien in de optocht kreeg ik al berichtjes via WhatsApp en Twitter van toeschouwers elders langs het parcours en tv-kijkers die de live uitzending volgden. Samen met de enkele positieve opmerkingen die ik vervolgens ontving van enkele, voor mij tot dan toe onbekende, toeschouwers was voor mij het corso al geslaagd. Ondanks de aparte uitwerking van het concept werd het door velen goed begrepen.
Een ander mooi moment dat ik altijd even pak is na de optocht. Als de wagens weer het opstelterrein bevolken ga ik altijd even met de bestuurders praten. Vanaf 1 plekje is de impact van een wagen op het publiek niet goed in te schatten. Bestuurders en begeleiders van de wagen hebben de feedback en reacties over een heel parcours meegekregen. Ondanks dat het een zware taak was om deze creatie het pittoreske parcours rond te rijden waren er wederom aardig wat positieve geluiden. Zo langzaamaan begon ik toch vertrouwen te krijgen in een interessante afloop en begonnen daarmee ook tegelijk de zenuwen op te spelen. Terwijl we met de familie de ouderwetse nabeschouwing met uitgebreide bespreking van de uitslag deden lag er een zware taak bij de jury om de punten te verdelen onder de 12 creaties.
Ondanks de vele lekkernijen krijg ik tussen die 2 corso’s zelden veel eten door m’n keel. Dus maar weer zo snel mogelijk richting de wagens om de prijsuitreiking, nieuwe stijl op de rotonde, mee te gaan maken. Het moment van het noemen van de 12 groepen was nog niet begonnen en ik wist weer wat ik vorig jaar gemist heb; zenuwen die je benen slap maken maar waar je het uiteindelijk het hele jaar voor doet.
Vanaf de 5e positie begon het toch wel heel spannend te worden. Je weet dat we een niet alledaagse wagen op het parcours hebben gezet dus het oordeel van de jury kan ook maar zo zwaar tegen gaan vallen. Het was dubbel zo leuk dat bij de top 3 Nameless ook nog steeds bij de kanshebbers zat. Uiteindelijk bleek ik maar 0,4 punt af te zitten van m’n grootspraak van weken geleden dat Nameless gewoon weer tweede zou worden. Uiteindelijk bleven dus dezelfde groepen als vorig jaar over bij de laatste 2. Beide groepen bouwden, vooral tijdens de optocht, zeer besproken wagens. Qua stijl konden de wagens ook niet verder uit elkaar liggen en tussen de bouwgroepen ontstond tijdens het jaar een gezonde rivaliteit.
Na wat getreuzel van de prijsuitreikster kwam dan eindelijk het verlossende woord. Ze probeerde het nog te rekken door bij de 2e plek en na het aantal punten eerst alleen ‘Twee’ op te zeggen maar toen was voor ons het allemaal wel duidelijk. Het blauwe leger sprong voor de derde keer in successie de lucht in en daar hemelsbreed 10m vandaan klonk een kleine oerkreet vanuit mijn eigen keel. We hadden het toch geflikt!!! Voor Fatal Attraction behoudt van de felbegeerde wisselbeker, voor mij persoonlijk de 3e Ereprijs in 6 jaar. Het blijft een onbeschrijflijk gevoel…
Voor een avond en een zondagmiddag ben je even alle stress en moeilijkheden van het hele bouwseizoen vergeten en is er slechts plaats voor feest! Ik had bedacht om eerst even de wagen te bekijken op ons vertrouwde stekje om vervolgens de 2e ronde met de groep onze winnende creatie te gaan aanschouwen. Helaas gooiden de naderende flitsen en onheilspellende buienalarm berichten roet in het eten. Zo kregen we de winnende ‘Generaties’ niet meer in de optocht te zien en moest ik het doen met 2 losse onderdelen die in de stromende regen de aftocht richting de Burght moesten blazen. Het feestje bij de Burght dat de laatste jaren steeds gezelliger werd moest helaas onder de luifel met wat koude Hertogh Jannetjes in het klein gevierd worden…en toch bleef het nog lang gezellig!
Foto’s Marieke Tromp