Het is alweer 2 weken geleden dus even rustig de tijd gehad om het hele bouwjaar 2018 te beschouwen. Geen topjaar qua uitslag, wel een lekker bouwjaar zonder stress met veel gezelligheid in de schuur.
Toen we in het najaar van 2017 bij elkaar zaten op mogelijke ideeën voor 2018 te bespreken hadden we al door dat de inspiratie niet breed was qua onderwerpen. Dit is ook de reden dat we uiteindelijk terug gegrepen hebben op een onderwerp waar ik zelf al eerder mee bezig was geweest, Schokland. Een wat traditioneler onderwerp waarmee we ook qua uitwerking van het ontwerp uiteindelijk op een wat traditioneler beeld terecht kwamen. Niet 1 grote uitbeelding maar meer een sculptuur waarin we meerdere facetten van de ontruiming wilden uitbeelden.
We hoopten met dit onderwerp naast de vormgeving ook met herkenning en emotie het publiek te raken. Bij de maquette presentatie op Schokland zelf, waar we tegelijk ook een stuk achtergrond informatie kregen, kwam het stukje herkenning bij de aanwezigen dan ook tot leven. Ook tijdens de presentatie bij Nieuw Clarenberg zagen we de bewoners enthousiast reageren. Met emotie het publiek raken is een vrij ontastbaar iets. Daarvoor moet het uiteindelijke plaatje kloppen en op de juiste toon over komen. Ons doel was dit door middel van toegevoegde figuratie en doorleefde Schokkerse koppen voor elkaar te krijgen.
De hoofdmoot van het ontwerp bestond uit 4 grote mensfiguren. Na ons goed gelukte meisje op ‘Maan’ wisten we dat dit een flinke uitdaging zou zijn maar we wisten daarmee ook dat we ons goed konden gaan uitleven op veel (gedetailleerde) vormgeving. Omdat we qua grootte een stapje terug moesten doen probeerden we dit goed te maken met een hoge moeilijkheidsgraad. Uiteindelijk vroeg dit ook veel tijd en inspanning van de, beperkte hoeveelheid, vormgevers binnen de groep. Ook constructief zaten er nog wel wat uitdagingen in met veel overhang en een opzetstuk dat op 3 ‘poten’ stabiel moest komen te liggen.
Dit resulteerde in een bouwproces dat we van tevoren goed uitgedacht hadden. Welke elementen qua vormgeving eerst, hoe de constructie op te bouwen en in welke volgorde de wagen gebouwd ging worden. Van dit plan zijn we uiteindelijk weinig afgeweken waardoor het hele bouwjaar we eigenlijk de voortgang goed in de gaten hadden en de stress levels tot een minimum beperkt bleven. Dat we uiteindelijk de laatste week nog de focus moesten verleggen naar alternatieve materialen maakte het nog even spannend. Interessante daaraan is dat we in het begin van het ontwerp proces een mogelijke uitwerking met houten paalwerken al ’s de revue hadden laten passeren.
In principe hebben we met Nameless een groep waarmee we elk jaar wel voor de top 5 van het corso kunnen bouwen. Zo was dat ook dit jaar de doelstelling en tijdens het bouwjaar hadden we zelf ook wel echt het idee dat het allemaal deze kant op ging. De koppen kwamen er goed uit, de vormgeving zat goed en de combinatie met de figuranten en de muziek voelde erg goed aan. Tijdens de presentatie van de ontwerpen hadden velen al wel gezien dat het niveau van het corso aardig stappen aan het maken was. Waar er een paar jaar geleden de top (3) redelijk voorspelbaar was begon deze top zich uit te breiden naar 6/7 wagens. Dus dan moet de wagen ook wel er echt goed uit komen om daadwerkelijk bovenin mee te kunnen draaien. Dan komen tijdens het corso de wagens met de minste foutjes en het beste totaalplaatje er boven uit.
Zaterdagochtend, als alles klaar staat voor vertrek, is het moment om voor jezelf te kunnen bepalen of alles gelukt is en of er alles uit gehaald is wat er in zat. Toen ik de wagen over de Flevoweg naar het opstelterrein zag rijden was ik uitermate tevreden over hoe de wagen gelukt was. Het uiteindelijke beeld verschilde weinig van wat we begin 2018 aan de leden gepresenteerd hadden. Natuurlijk zie je zelf genoeg schoonheidsfoutjes en dingen die nog beter hadden gekund maar ik was zeer tevreden over wat er over de weg reed. En dan kom je op het opstelterrein en zie je ineens het hoge niveau dat de andere groepen op de weg zetten. Behalve dat je dan voor jezelf weet dat de wagen boven zichzelf moet gaan uitstijgen tijdens op de optocht is het ook erg gaaf om te zien waar Vollenhove toe in staat is.
De uiteindelijke uitslag was op zich teleurstellend qua plaats maar ook te relativeren als je zag hoe de wagen het deed in de optocht. De figuratie was echt weer top geregeld. De term ‘figuranten’ is misschien zelfs een beetje minachting als je keek naar de acteerprestaties van de groep mensen die voor de wagen uit liepen. Niet alleen het verhaal werd goed over gebracht maar ook de combinatie met de muziek bracht de juiste sfeer. Dit werd ook goed gewaardeerd door de jury met een 2e Figuratieprijs.
Tijdens het ontwerpproces leek het echt de beste beslissing om de figuratie ruimtelijk los te koppelen van de ‘sculptuur’ (de wagen). Dit zou problemen met verhoudingen voorkomen en het beeld rustig houden omdat hier toch al genoeg op te zien was met de paalwerken, de bootjes, de Zuiderzee kaart en de mensfiguren. Achteraf was dit ook meteen de valkuil van het ontwerp; de wagen wilde al teveel vertellen en de uitwerking van de onderdelen op de wagen was te spartaans om indruk te maken. De wagen miste of actie (door middel van figuratie) of detail in uitwerking van de bootjes/kleding etc. Mijn gevoel van tevoren zei dat de ruimtelijkheid van het ontwerp veel goed zou maken maar dat viel toch een beetje tegen.
Maar je wilt toch een wagen bouwen voor de vele mensen die het corso komen bekijken. We hoopten op herkenning en emotie bij het publiek met een dergelijk onderwerp. Tijdens het bouwseizoen al veel aandacht gehad in media vanwege het onderwerp en dat hoop je door te trekken tijdens die 4 rondes die we dan op die ene zaterdag door Vollenhove rijden. Dan is het extra mooi als je na het corsoweekend een berichtje krijgt op Nameless Facebook pagina van 1 van de bezoekers van het corso. Deze vrouw laat ons weten dat ze tot de tranen geroerd was door onze uitbeelding van de ontruiming van het eiland. Ze was goed bekend met het verhaal van Schokland en was onder de indruk van hoe wij dit op de weg hadden gezet. Een mooier compliment kun je niet krijgen, die kunnen we met z’n allen in onze zak steken. Dit kwam nog bovenop de 3e Publieksprijs die we op zondag in de tent al hadden ontvangen.
(foto: Marieke Tromp)
Na twee jaar top 3 gereden te hebben waren we dit jaar toch ineens een paar plekken lager in de uitslag terug te vinden. Op zich prima als je bedenkt hoe hoog het niveau van het corso was maar stiekem steekt het ook wel een beetje. Als ik zie hoe we de afgelopen 2/3 jaar gebouwd hebben zijn we tot veel in staat alleen zal daarbij goed nagedacht moeten worden via welke weg we moeten gaan proberen weer leuk mee te doen. Er zit genoeg creativiteit in de groep dus we moeten onszelf tot het uiterste gaan uitdagen om volgend jaar met een goed concept op de proppen te komen. Terwijl ik dit type besef ik dat het woord concept dit jaar hier in de geschreven stukjes bijna niet voorbij is gekomen terwijl dat toch de basis is van een goed ontwerp.
Iedereen heeft wel gezien dat de laatste jaren er een stevige verandering is gekomen in het soort wagens dat in Vollenhove rijden. Niet alleen qua grootte maar ook qua uitbeelding, minder verhalen en meer beelden. Nu denk ik dat de uitdaging voor 2019 voor Nameless niet per definitie zit in grootte of het beeld.
Prikkelen en verrassen…