Twee uurtjes op bed, deels slapend, deels dromend en deels wakker. Het zijn net even de rustige momentjes die nodig zijn om de corsodag door te kunnen komen. Een frisse douche en door!
In de ochtendgloren door een nog slapend Vollenhove fietsend naar de bouwlocatie. Heerlijk zonnetje, prima temperatuurtje en alle ingrediënten aanwezig voor een mooie stralende dag. Geen stress om kou, wind of nattigheid; gewoon de hele dag zomers en op de fiets alvast genietend van alles wat we gaan meemaken.
Uiteraard via WhatsApp al wat foto’s binnen gekregen van hoe het er voor stond bij de ochtend-opzet-crew. Toen ik aan kwam fietsen rond half negen hing het grote opzetstuk nog in de kraan en werd er druk gediscussieerd hoe het allemaal op de juiste plek terecht moest gaan komen. Te zien aan de spanning op de gezichten was het de afgelopen uren allemaal al een flinke uitdaging geweest. Dus de mensen hun werken laten doen en even van afstand de boel observeren. Zelf was ik vooral even benieuwd hoe alle onderdelen ten opzichte van elkaar uit kwamen; we hadden wel eerder opgezet maar toen was het kapje van ‘Roodkapje’ nog niet aanwezig.
Ondertussen moesten er nog wat vlakken dichtgezet worden met bloemen. Dus met een klein groepje de laatste puntjes op de i gezet op en rond de bestuurdersplek. Terwijl we hier mee bezig waren leek het met het opzetstuk ook de goede kant op te gaan; de bomen van het bos stonden allemaal in lijn en de bouten konden aangedraaid gaan worden. Rond kwart voor 10 weer richting Vollenhove gefietst om het kindercorso te aanschouwen. Even kijken hoe de aanstormende jeugd met veel plezier en enthousiasme het corso beleefd. Na contact met de bouwplaats bleek de wagen ook gereed voor transport dus even snel langs huis, nog wat bouwkleren aan en op naar opstelterrein om de wagen parcours-gereed te maken.
Net als vorig jaar duurde het even dus op m’n gemak even langs de Vlasschuur gefietst om een praatje te maken; even de verhalen aanhoren hoe het bij de collega’s is gegaan. Gelukkig geen rampverhalen bij andere groepen dus rustig doorgefietst de polder in om ons ‘Roodkapje’ op te wachten. In colonne met 2 andere groepen richting opstelterrein waar er een nieuwe spelelement aan het oprijden was toegevoegd.
Om de maximale breedte van 3,6m te controleren had de 4V’s dit jaar 2 stapels kuubskisten neergezet waar de wagens probleemloos tussendoor moesten rijden. Ondanks dat we wisten dat we wel binnen die maten waren gebleven was het toch even spannend toen ijzeren Thijs de wagen vakkundig er tussendoor stuurde. Op naar de volgende uitdaging; wagen op z’n plek en meteen door met de afwerking en het testen van alle beweging. Er gebeurt in die laatste uurtjes nog van alles: Nog even de laatste lasjes leggen, de aggregaat aanslingeren en de heftrucks en hoogwerkers die rond de wagen zoemen om afgevallen dahlia’s bij te werken. De enorme basbox van de muziekinstallatie die een uur voor het corso bij het testen nog even een flink deel van de dahlia’s aan de voorzijde er af blies, luchtgaten maken voor de aggregaat die instant snikheet werd, en tot op het laatste moment met gevaar voor eigen leven de armen tussen de slagtanden van Bor steken om dahlia’s in z’n huig aan te brengen.
Er was veel te doen, er gebeurde ook veel maar de toewijding waarmee iedereen de wagen zo perfect mogelijk wilde afwerken gaf mij het gevoel dat we met iets speciaals bezig waren en dat we iedereen daarvan wilde laten genieten die dag. Een kwartiertje voor het corso begon konden we eindelijk de geluids/beweging test gaan doen en alles afstemmen. Kop naar buiten, gaat de onderkaak ver genoeg open, tanden checken, weer naar binnen kantelen, gaat het goed met de armen, gaat de kop weer soepel naar binnen, hoe is de timing met de muziek, check, check, dubbelcheck. Tien minuten voordat onze creatie het parcours op kon was het definitief: dit is het, beter kunnen we het niet maken, nu de wagen (en bestuurders) z’n werk laten doen.
Het was wat aan de warme kant ’s middags maar ik vind ook dat als het met corso droog is, boven de 20 graden en niet waait, je hierover niet mag klagen. Ik kon wel merken dat het nog even aanpoten was de uurtjes voor het corso, lichamelijk behoorlijk gesloopt dus moest wel even op adem komen de eerste ronde van het corso. Vanaf onze plekje konden we de wagen mooi het parcours op zien draaien en bij het opdraaien deed alles het perfect; we hoorden de grom in de verte, zagen ‘Bor’ tevoorschijn komen en weer netjes inklappen. Wat me vervolgens wel verontrustte was dat ik vervolgens in de verre verte de beweging op de rotonde niet z’n ding zag doen. Verschillende berichtjes over de WhatsApp groep gaven al aan dat er toch wat problemen waren met de hitte en hoe de aggregaat hierop reageerde. Het apparaat had moeite om voldoende vermogen te leveren om de cilinder die het geheel in beweging bracht aan te drijven. Dus werd er halverwege de eerste ronde met spoed de deksel van de aggregaat af gehaald om de boel wat meer te kunnen koelen. Vanaf dat moment verliep, op een probleempje met doorgezakte staart na, het middagcorso mooi. De timing van de beweging was goed, het geluid was uitstekend en de reacties van publiek en collega’s positief. De top lag erg dicht bij elkaar en na het middagcorso waren er maar weinigen die een uitslag konden voorspellen; dit kon nog wel ’s leuk gaan uitpakken met de prijsuitreiking.
Een kwartiertje eerder dan normaal richting de rotonde om de uitslag aan te gaan horen. Even ervoor op het opstelterrein nog gezien dat de problemen van ’s middags verholpen waren en we ons klaar konden gaan maken voor een mooi avondspektakel met onze ‘Bor’. Corsodag is in principe de mooiste dag van het jaar voor mij maar dat kwartiertje waarin alle groepen in volgorde van de uitslag worden opgenoemd is met stip fysiek het eigenaardigste deel van het jaar. Even compleet de regie uit handen en je lot over gelaten aan wat de 7 wijze mannen en vrouwen uit den lande van de creatie, waar je al 12 maanden mee bezig bent, vonden. Er zaten bij de uitslag tot de top 5 al enkele interessante verrassingen. Het gevoel was goed maar toch kan dat ook elk moment verbroken worden als de naam van je groep genoemd wordt. Binnen de groep waren de verwachtingen getemperd dus toen we top 5 haalden werd iedereen al erg enthousiast. Toen er nog 3 groepen over bleven begon de spanning een beetje af te glijden en kon het bij mij plaatsmaken voor enthousiasme; daar hadden we nog geen rekening mee gehouden tijdens het bouwjaar. En ja hoor, net als 2 jaar geleden bleven we wederom over met de Fatals. Ook toen waren we zelf al dik tevreden met een 2e plaats maar werd het toch nog interessant, zou het dan toch? Als het puntenverschil nou miniem zou zijn dan zou het kunnen dat we de enorme creatie van Fatal zouden kunnen verslaan. Helaas werd die vurige hoop snel uitgeblust toen het puntenverschil tussen de nummer 1 en 2 werd opgenoemd. We moesten het er weer mee doen maar wat waren we blij met deze mooie podiumplek!
Heerlijk om met deze groep weer aan de top mee te doen. De blijdschap deed veel frustraties en zelfs pijntjes verdwijnen. En we wisten dat we voor het avondcorso nog veel meer in petto hadden, niet alleen de beweging/muziek maar ook een lichtshow om u tegen te zeggen. Alle ideetjes qua verlichting en sfeer die we in de loop van het jaar bij deze creatie hadden kwamen uiteindelijk samen in de schemer van het avondcorso. Tezamen met de zwoele zomeravond werd een heerlijk avondcorso dat nog leuk werd afgesloten uiteindelijk bij de Burght.
Zondagochtend was het lekker wakker worden en terwijl we in de tuin van het mooie weer genoten kwam er een goede opmerking langs: ‘waarom wordt er geen uitslag gemaakt van zowel middag- als avondcorso?’. Met die gedachte liep ik begin van de middag richting de bloedhete feesttent. Ondanks de hitte en hoge luchtvochtigheidsgraad kwam het feest lekker op gang, we hadden dan ook wel een mooie 2e plaats te vieren. Tijdens de tweede pauze van de band werden de ‘overige prijzen’ bekend gemaakt. Als recordhouder Verlichtingsprijzen deden we de afgelopen 2 jaar ook leuk mee maar was het telkens net niet, dit jaar was er geen houden aan en werd er met een ruim verschil de Verlichtingsprijs binnen gesleept. Prachtig compliment voor de verlichtingscrew die (deels vanuit Brabant) ons elk jaar versteld doet staan van de mogelijkheden.
Nu was het alweer even geleden dat we een Publieksprijs in de wacht hadden gesleept; in 2011 met ‘Vergeten Leven aan de Zuiderzee’. Nu weet ik ook wel dat de stijl van onze ontwerpen meestal ook niet echt als eerste goed bij het publiek aanslaat dus was het wel interessant om te zien na alle positieve publieks reacties wat onze ‘Bor’ bij het publiek zou gaan doen. Toch weer even een spannend momentje toen bleek dat er na 8 wagens nog steeds niet de naam van Nameless was gevallen. Tot velen verrassing bleven we uiteindelijk met Fulnaho over en kwam het verlossende woord: Nameless wint de Publieksprijs met ‘Roodkapje’!
En dat bracht me meteen weer terug naar de opmerking van die ochtend; een uitslag over middag- en avondcorso. Dat was dus de Publieksprijs want de stemming ’s avonds was in groot voordeel voor onze ‘Bor’. Dit was de beste beloning die we ons konden voorstellen. Het was al een mooi feest maar hierna hebben we elkaar nog vaak lachend van ongeloof aangekeken. Dit hadden we tijdens de bouwmaanden niet kunnen voorzien, supergaaf en een compliment naar de groep Nameless. Dat we met z’n drieën als ontwerpers een concept in de kop hebben maar dat het vervolgens technisch en qua vorm zo uitgevoerd kon worden toont maar weer de vele kwaliteiten van onze wagenbouwgroep.