Opstaan midden in corso-ochtend geweld van voorbereidingen voor het kindercorso. Dus maar meteen voorbereidingen treffen om naar opstelterrein te fietsen; reserve pc inrichten, spullen inpakken om euvel te verhelpen: reservekabels, toetsenbord, muis, usb stick…
Er was de hele nacht doorgewerkt met opzetstukken plaatsen en even voor 7 uur was de vervoersbegeleiding uit bed gebeld dat we graag naar Vollenhove wilden rijden. Dus toen ik rond de klok van 8 uur bij Van Der Graaf aan kwam fietsen reden de onderstellen net het terrein op.
Nog 6 uur te gaan om alles werkend te krijgen.
Toen alles op de plek stond konden we de boel gaan afwerken en testen. Aggregaat aan en het eerste geluksmomentje was al dat het uiteindelijk maar om 1 scherm bleek te gaan die geen beeld gaf. Uiteraard wel het moeilijkst bereikbare scherm van allemaal; in de hectiek van de laatste dagen kun je niet altijd de ideale opbouw volgorde aanhouden dus de voedingskabels waren aangesloten en vervolgens in een afgesloten tussenruimte van 10cm terecht gekomen.
Na een eerste inventarisatie en een test met vervangen van de pc bleek het probleem nog niet opgelost. Bleek het toch om een onbereikbare voedingskabel te gaan. Dus gewapend met schroeftol en slijptol bovenop/tussenin de machineruimte aan de slag gegaan. De enkele uurtjes slaap en de ruime tijd die over was bleek in ons voordeel en dus hadden we een uur later beeld op alle schermen.
Nog 4 uur te gaan tot de start van de optocht.
De avond ervoor hadden we nog even de act van de figuratie doorgesproken en kwamen we er achter dat er nog een stukje ingesproken tekst van Elon miste voor de 2e ronde. Deze was ’s ochtends nog ingesproken dus snel terug naar huis om deze tekst nog in de mix te verwerken om af te kunnen spelen achter op de jeep. Alles op usb-stick zetten en weer terug naar opstelterrein om alles te testen.
Nog 2 uur te gaan.
Schermen werkten allemaal naar wens en de muziek voor alle onderstellen en de auto geregeld. Alles afgestemd met de figuratie dus klaar voor de optocht en rustig de andere creaties zien binnen druppelen.
Nog 1 uur te gaan.
De juryleden mochten het opstelterrein op om de wagens alvast te bekijken en zo een eerste indruk te krijgen van wat ze later voorgeschoteld zouden krijgen. Onze creatie stond (in 4 delen) een beetje achteraf en dan is het leuk om te zien hoe de juryleden een beetje verbaasd naar de voorstelling staan te kijken. Een enkel jurylid kon een glimlach niet onderdrukken toen ze de wrakstukken zag staan.
Voor het eerst hadden we met Nameless een plek op de Wagenbouwerstribune, een mooi beeld zo’n gele vlek aan de zijkant met aanhangers van onze groep. Op een haperende rookmachine na (1 van de 4) reed onze creatie netjes de 2 rondes zonder problemen. Uiteindelijk liep de middagoptocht nog behoorlijk uit omdat bochten nemen zonder te steken niet als standaard wordt gezien door iedereen.
We konden in ieder geval tevreden zijn want alles wat we bedacht hadden in de maanden ervoor kwam er geweldig uit. De anticipatie met spandoeken, ballonnen, kaartjes en een omroepster die leuk meedeed in het verhaal. Vervolgens een creatie die met alle details echt een gecrashed spaceship uitbeeldde. Misschien geen creatie naar ieders smaak maar wel uitgevoerd zoals we voor ogen hadden. Ik had er wel een goed gevoel over.
Even wat eten naar binnen werken alvorens me te melden in het centrale zenuwcentrum voor de figuratie. Toen 2 weken voor het corso een figurant zich afmeldde had ik me aangemeld, een 2e rondje ’s avonds als gecrashte astronaut…dat moet lukken. Dus met wat strepen op het gezicht op naar de rotonde voor de prijsuitreiking.
Met een creatie als dit is het altijd moeilijk voorspellen hoe je het gaat doen in de uitslag. Het was uiteindelijk voor velen in de groep toch wel een verrassing toen we eerst bij de top 5 en vervolgens bij de nummer 3 nog steeds niet genoemd waren. Net als in 2017 en 2019 bleven we over met Fatal Attraction die een massale wagen hadden weggezet met een helder herkenbaar beeld. Dus toen de wethouder het puntenverschil van ruim 5 punten meedeelde had ik me al verzoend met een ‘standaard’ tweede plek. Des te groter was ook de ontlading toen bij plaats twee niet onze naam maar het woord ‘Fatal…’ viel. De rest hebben we niet meer meegekregen want het was 1 groot gekkenhuis in de gele hoek op de rotonde. We hadden het 10 jaar na de Toren van Babel met Nameless weer geflikt, onbeschrijflijk mooi gevoel.
Onder begeleiding van onze eigen NSA Security samen met de voorzitter de bekers in ontvangst mogen nemen. Erg mooi om de eersten te zijn die op het nieuwe corso-monument de ereprijs in ontvangst mogen nemen.
Geweldig ook om dan de verschillende emoties bij de Nameless bouwers te zien. De bouwer die na 37 jaar eindelijk de Ereprijs wint, de bouwster die we altijd hebben voorgehouden dat de tijd van ereprijzen bij Nameless voorbij is, de bouwer die een half uur later nog steeds in ongeloof op de rotonde stond en de jonge bouwers die hier vooral niet gewend aan moeten raken. Ieder zijn of haar eigen verhaal bij dit bouwjaar en met de corsogroep, ieder zijn of haar eigen emoties.
Op naar de avondoptocht. Dit was geen straf om met de Ereprijs op de laadbak achterop figurant te zijn. Ook de avondoptocht had zo zijn oponthoud en we hoefden ons pas de tweede rond te melden om plaats te nemen achter op de jeep. Met wat inspiratievocht al binnen en veel gezelligheid ons laten ‘inhalen’ door het publiek en probleemloos de tweede avondronde gereden.
Vervolgens naar de Burght gereden met onze lichtshow en gezamenlijk genoten van het feest dat we mochten vieren na deze geweldige prestatie. Niet te lang want na 2 jaar zonder Wagenbouwersfeest hadden we op zondag wat in te halen…
