Het is ondertussen precies een maand geleden dat het nieuws van de afgelasting van Corso Zundert, tenminste bij mij, insloeg als een bom. Enkele dagen ervoor was de Corsokoepel nog met redelijk positieve adviezen naar buiten getreden betreft het planten van de knollen. De dag voor de afgelasting van Zundert schreef ik zelf nog een column waarbij ik vooral keek naar hoe een alternatieve corso editie er uit zou kunnen zien waarbij uitstraling van solidariteit voorop stond.
Toen ze in Zundert, en de dag erna in Lichtenvoorde, de stekker uit het evenement trokken was voor mij ook wel duidelijk dat Vollenhove snel zou gaan volgen. Ergens was het ook wel weer lekker om een einde aan de onzekerheid van de weken ervoor te hebben. De (halve) maquette kon definitief even aan de kant en de blik kon even ergens anders op. In de weken erna bleek ook wel dat het het enige juiste besluit was, de gezondheid van de samenleving overstijgt dit alles. Nu ben zie ik het zelfs ook wel gebeuren dat evenementen waar honderden (of duizenden) mensen (vooral uit verschillende regio’s) op afkomen nog wel tot het einde van 2020 een utopie blijven.
Toch deed het me meer dan ‘een keer een rustige zomer in het vooruitzicht’. Zoals een columnist uit Zundert mooi omschreef: ‘de zomer is afgelast’ en zelfs dat vond ik ondanks de mooie bewoordingen nog zwak uitgedrukt. Een corsoseizoen bestaat niet alleen uit die zomer maar ook uit een herfst, winter en lente. Een herfst van terugblikken op het seizoen ervoor en waarin ideeën voor het nieuwe jaar opborrelen en uitgedacht worden, een winter waarin dat ene (in onze ogen) knallende idee wordt uitgewerkt en een lente waarin we deze vorm geven in een maquette en de praktische uitwerking uitgedacht wordt.
Aangezien het ontwerp voor dit jaar naar 2021 wordt doorgeschoven zal deze crisis zich ook in de andere delen van het corsoseizoen nog laten voelen. Uiteindelijk natuurlijk in het groter geheel zijn dit kleine ongemakken maar het is wel iets waarvan ik denk dat de gevolgen op onze gemeenschap en het fenomeen corso niet onderschat moeten worden.
De definitieve afgelasting zorgde in m’n hoofd wel meteen voor nieuwe energie om te gaan denken in alternatieven. Creativiteit is lastig te knevelen en de behoefte aan knutsel uitspattingen en gemeenschapszin zullen ook komende maanden wel gaan opspelen. Ik niet alleen heb afgelopen maand gebruikt om daar ’s alvast goed over na te gaan denken. Om oneindig te gaan wachten lijkt me, ondanks de onzekerheden, zonde van de mogelijkheden die deze omstandigheden ook kan bieden. We kunnen wel de hele zomer terugblikken op wat al die jaren corso ons geboden heeft en corsokennis-quizjes uitschrijven maar ik denk dat deze tijd nuttiger gebruikt kan worden. Daarnaast heb ik in kalenderjaar 2018 al ruim 50 jaar corsogeschiedenis verzameld dus het meeste ken ik ondertussen al wel. 😉
De eerste brainstorms gaan al over en weer en ik zie wel mogelijkheden om me komende zomer niet te hoeven te vervelen. Vanuit een eerder corsoleven al gewend op kleine schaal toch leuke zomers te hebben.