Afgelopen week begon met een aantal vervelende berichten over de gevolgen van de Corona-crisis in de corsowereld. Uiteindelijk waren de conclusies en adviezen vanuit de Corsokoepel richting de corso’s afgelopen donderdag een klein lichtpuntje in de duisternis.
Toen op 16 Maart de overheid besloot over te gaan op thuisscholing en zoveel mogelijk thuisblijven waren de eerste reacties nog optimistisch met een mooi kleurplaten initiatief. Toen vervolgens de organisatie van bloemencorso Leersum (medio Augustus) besloot om de stekker uit de editie van 2020 te trekken begon bij velen van ons toch de grote vraag te rijzen; het zou toch niet?
De woorden van de Corsokoepel, in combinatie met de de geluiden betreft mogelijke noodoplossingen van afgelopen week, inspireerden me om mijn gedachten te laten gaan over hoe komende zomer er zou gaan zien. Ik denk dat ik voor de meeste mensen spreek dat een zomer zonder corso onvoorstelbaar zou zijn. Mochten adviezen van de overheid versoepelen en een (verkort) bouwseizoen toch in het verschiet liggen dan denk ik dat een bouwplaats een betere troost- en verwerkingsplek zal zijn voor de gemiddelde wagenbouwer dan oneindig barbecuen in de eigen tuin. De uitdaging zijn groot maar voor onze soort niet onmogelijk; iedereen kent wel verhalen van corsogroepen die vanuit een uitzichtloze positie met vereende krachten toch nog een creatie op de weg wisten te zetten.
De eerste zorg zijn uiteraard de wortels van onze evenementen; de dahliaknollen die in April/Mei de grond in gaan om onze creaties aan het eind van de zomer kleur te geven. Buiten het feit dat de knollen voor de continuïteit van de dahlia-oogst sowieso de grond in moeten zijn wij het ook de knollen verplicht om ze ook dit jaar de aandacht te geven die ze verdienen.
De eerstvolgende zorg is de start van de bouw. Zoals het nu lijkt kunnen we pas vanaf 1 Juni los met de werkzaamheden om de ontwerpen waar we afgelopen maanden aan gewerkt hebben om te zetten tot corsowagens. Voor de ene corsogroep is dit een kleine vertraging van misschien een weekje, voor de andere groep is dit catastrofaal omdat ze het juist van de aanloop in de maanden April en Mei moeten hebben om in Augustus of September iets op de weg te kunnen zetten. Ook dat is nu compleet anders, iedereen begint op hetzelfde moment op 0.
De ene corsogroep zal dit anders oppakken dan de andere en ook de resultaten van een uniek soort bouwseizoen zullen anders uitpakken dan we gewend zijn. Het belangrijkste lijkt mij de continuïteit van de evenementen; voor het publiek, voor de wagenbouwers, voor de sponsoren, voor de organiserende stichtingen en voor de toekomst. Hoe mooi zou het dan zijn dat deze optochten tegelijk als (hopelijk) een soort feestelijke afsluiting kunnen fungeren en dit doffe jaar 2020 toch nog een kleine glinstering te geven.
Als we met z’n allen dan toch de intrinsieke motivatie hebben om de evenementen zelf centraal te zetten zou het een interessant idee zijn om voor een keer de jurering achterwege te laten. Het is duidelijk dat de voorbereidingen voor geen enkele groep optimaal zijn; iedereen zal ergens consessies moeten doen en de kans is klein dat er groepen zijn die de creatie op de weg kunnen zetten zoals de ontwerpers het in de corsowinter voor ogen hadden. Een teken van optimale solidariteit en tegelijkertijd een mogelijkheid dit toch al aparte corsojaar een extra bijzonder tintje geven. Met ons allen stinkend hard ons best doen en dat de grootste eer van het vele werk is dat er aan het einde van de zomer überhaupt optochten zijn waar wij, en de vele bezoekers, van kunnen gaan genieten. Dan zijn we allemaal winnaars.
Eerst verschenen op CorsoNetwerk.nl »