De weersvoorspellingen waren perfect dus reden we eind van de ochtend onder een stralende Augustus zon richting Vollenhove. Een opstopping door de brug en een lantaarnpaal die ons dak hardnekkig in de weg zat mocht de pret niet bederven. Wel konden we na aankomst op het opstelterrein nog vol aan de bak om de wagen bij te werken. De opzetklus had lang geduurd en de gaten voor het bevestigen van de onderdelen waren nog niet gedicht. Dus wederom met groot materieel aan de slag om de wagen ‘parcours-klaar’ te krijgen. Dus bij de eerste blikken van de jury op onze wagen konden we niet voorkomen dat het nog een drukte van belang was op en rond de wagen.
Toen we uiteindelijk het opstelterrein af draaiden hadden we de klus, op enkele schoonheidsfoutjes na, weer mooi geklaard. Op naar onze standaard plek om het corso te gaan bekijken. Een corso met een hoog gemiddeld niveau hadden we al kunnen constateren op het opstelterrein.
En dan het interessantste moment van het corso; hoe komt de wagen er in de straten uit. In de verte kwam het statige raamkozijn aan rijden waarbij al een glimp van het gezicht tussen de spijlen door was te zien. De honderden lampjes waren subtiel verwerkt in de grote donkere binnenkant van de dakkapel. Het geheel gaf de dromerige sfeer die we vooraf in het hoofd hadden dus wat dat betreft was mijn corso al helemaal geslaagd.
Foto: Wim Echten
Ook probeer ik tijdens de rondgang altijd oogcontact te maken met de bestuurder om te kijken hoe de ontvangst is en hoe de wagen over het parcours manoeuvreert. We wisten dat we een grootse constructie hadden gebouwd dus het was afwachten hoe het onderstel er op zou reageren. Onze vaste bestuurder keek wat zorgelijk over hoe de wagen reed maar uiteindelijk toch mooi de 2 rondes uitgereden en vervolgens voor het avondcorso onze maatregelen genomen.
Terwijl het middagcorso op z’n einde liep begon weer het jaarlijkse gevecht tegen het slaaptekort. ‘Gezellig’ met de hele familie bij ons thuis lekker gegeten en uiteraard de nabeschouwing en poule gedaan. De meningen waren vrij verdeeld over de wagens maar zelf had ik al een erg goed gevoel over de uitslag. We wisten dat we met dit concept een risico namen maar toen ik uiteindelijk zag hoe mooi het werkte in de straten had ik al een vermoeden dat het een interessante prijsuitreiking zou gaan worden.
Na een uitgebreid gevecht tegen de slaap weer op naar het opstelterrein en vervolgens de rotonde voor de prijsuitreiking. Voor m’n gevoel was het corso al geslaagd omdat de wagen volledig gelukt was dus liep ik nog vrij relaxed naar de uitreiking. Vanaf de nummer 8 begon het interessant te worden en kwamen ook de eerste verrassingen in de uitslag voorbij. Toen er nog 5 wagens over waren begon de spanning toch wel aardig op te lopen, het was al een mooi resultaat geweest maar het kon nog leuker gaan worden. Toen als nummer 5 Venomenaal werd omgeroepen klonk er veel geroezemoes over de rotonde maar tegelijk ook bij ons het besef dat we misschien de 3e plek van vorig jaar konden gaan evenaren of zelfs overtreffen. En toen waren we nog steeds niet genoemd bij de laatste 2 plaatsen en dan ga je even kort denken, zou het kunnen ja? Vervolgens schopt de omroeper alle spanning er uit door te zeggen dat er een groot verschil in punten is tussen de nummers 1 en 2 en dan weten we zelf ook dat het enorme geweld waarmee Fatal Attraction over de straten is gegaan wederom winnend is. Maar desondanks zijn we zeker niet minder blij met onze tweede plaats in het corso van 2017. Normaal gesproken gezien als de verliezer voelden wij ons grote winnaar met onze zilveren plek in de einduitslag.
Triomfantelijk met z’n allen naar het opstelterrein gegaan om deze geweldige prestatie met elkaar te vieren. En daar stond onze ‘Maan’ in wederom mooie verlichting klaar voor vertrek van de avondronde.
Uiteindelijk werd het nog even spannend omdat 1 van 6 lichtbronnen die de vele sterren aanstuurde uitviel. Dus werd er tot de wagen echt moest gaan rijden gesleuteld op 8m hoogte om deze lamp weer aan het werk te krijgen. Reservelamp, de stroomopdonder waardoor de aardlek er uit ging en veel gevloek mocht niet meer baten. Net niet 100% verlicht zag de wagen er nog steeds uit als een plaatje en kwam de sterrenhemel er nog mooier uit dan we hadden mogen dromen.
