Sinds afgelopen zomer zijn er dagen dat m’n zus de hobby van haar broertje vervloekt. Uitgerekend de telg van de familie met de minste corso-binding heeft een zoontje, en dus mijn neefje, van bijna 5 dat niet uitgepraat raakt over corso en de ‘wagens’.
Dit begon eind Augustus toen hij gewapend met een programmaboekje onuitputtelijk vragen stellend zich aan het voorbereiden was op het corso. Aangezien bij elke omschrijving een foto stond van de creatie van het jaar ervoor kon hij zich alvast inlezen in de corsogroepen. Want ‘die-wagen-met-de-honden’ hadden vorig jaar de ‘wagen-met-de-vissen’ toch? En ‘die-wagen-met-de-afrikaanse-vrouw’ hadden het jaar ervoor een wagen met pinguïns gemaakt toch oma? Dan noemen ze mij wel ’s een wandelende corso-encyclopedie maar ik denk dat hij al een goede voorsprong aan het opbouwen is!
Het hoogtepunt was natuurlijk de eerste bloem die hij op de wagen geprikt heeft en het corso de dag erna. En maar niet uitgepraat raken over de creaties die voorbij waren gekomen waarbij elke wagen met haar eigen karakteristieken werd vastgelegd; die-witte-met-maskers, die-koppen-die-de-bocht-niet-door-kwamen en die-enge-wagen-van-zijn-oom-waarbij-hij-zijn-ogen-dichthield.
Dan zou je denken dat na het corso dit allemaal wel een beetje op de achtergrond zou geraken. Maar dan helpt het niet erg als je zwemles hebt naast de schuur van die-wagen-met-de-honden en wekelijks door de polder langs al die boerderijen waar de wagens gebouwd worden rijdt. Ook helpt het niet echt als oma je nog even meeneemt naar de hoek waar die-wagen-met-die-koppen niet doorheen kwam zonder een rondje rotonde.
Dus met Duplo worden de meest kleurrijke creaties gemaakt die dan langs de op een rij gezette Playmobil poppetjes hun parcours afleggen. En die bouwsels moeten dan vooral hoog zijn, ondanks hun instabiele onderstelletjes die er op hun beurt weer voor zorgen dat er geregeld een corsowagen in stukken omvalt.
Er wordt dan ook al driftig meegedacht voor 2015. De schets die ik had laten liggen was mee naar huis genomen om alvast wat kleur ideeën op papier te zetten. Dus werd ik 1e Kerstdag verrast met een volledig ingekleurde schets voor 1 van de ontwerpen voor komend jaar. Wel zonder witte bloemen want: ‘die kun je namelijk niet inkleuren op wit papier’.
Het blijft mooi om te zien hoe zo’n jonge geest al zo vol passie over corso kan praten en meedenken. Die moesten we maar voldoende blijven besmetten met het corsovirus zodat de toekomst van deze hobby gewaarborgd blijft.