Anderhalve week verder, vele meningen de revue gepasseerd en zelf ook even de tijd gehad na te denken wat er allemaal gebeurd is dit bouwjaar. Ik wilde toch even uitleggen wat de bedoelingen waren en waarom ik denk dat alles toch erg goed is uitgepakt.
Toen ik in Oktober 2011 de eerste gedachten-spinsels had voor dit ontwerp had ik een paar doelen voor ogen, als de wagen hieraan voldeed zou het voor mij een geslaagd corsojaar worden.
‘Laten wij een toren bouwen, waarvan de spits tot in de hemel reikt; dan krijgen wij naam en worden wij niet over de aardbodem verspreid.’
Groots: Groots en oneindig, dat was qua compositie de insteek. Omdat Nameless de beschikking heeft over 2 onderstellen zijn de mogelijkheden wat groter dan anders. Hiermee was een lengte mogelijk waarmee een oneindig object met de juiste vorm extra overkomt.
Daarnaast heeft Vollenhove een geweldig mooi parcours door de historische binnenstad, daardoor hebben we qua breedte wat ontwerp-beperkingen. Grootsheid ervaar je pas als je je als persoon qua afmeting nietig voelt, zoals wolkenkrabbers vanaf de straat ook oneindig lijken. Dus omhoog kijken en veel te zien hebben was het toverwoord, veel massa (oppervlak) op hoogte werkt dan goed. Een concessie hierbij was wel dat het zijaanzicht vrij massief aandeed en dat de doorzichten op de binnenzijde het moesten gaan doen.
Tijdens de maquette-bouw had ik al in de gaten dat de wagen aardig groots ging worden om het gewenste effect te bereiken. De twijfels betreft de grootte werden wel redelijk weggenomen door de relatief simpele vormgeving, waardoor het nog geen onmogelijke opdracht werd.
Sculptuur: Een tweede doel bij het ontwerp was om een wagen te maken die er als een sculptuur moest uitzien; zoveel mogelijk toevalligheden en geen voorspelbare vormen. In de tekening was dit nog lastig, maar tijdens het maquette bouwen kon ik lekker knutselen waarbij enkel het behouden van de hoofdvorm van belang was. Symmetrie enkel in de globale vorm, maar de opvulling en open ruimtes moesten zoveel mogelijk in elkaar ‘geknutseld en geplakt’ worden.
Stijl: En als laatste doel wilde ik er een geheel eigen stijl aan geven, een stijl waarbij met strakke vormen, kleurgebruik, materiaalgebruik, muziek en theater er toch een ‘Toren van Babel-sfeer’ neergezet kon worden.
De stijl van de vormgeving met strakke lijnen is iets wat ik vaak terug zie in de wagens waar ik aan ontworpen heb. Gelukkig is deze stijl niet alleen in de corso-wagens terug te zien. Mijn stijl qua kunst, design en architectuur en zelfs m’n eigen interieur kun je hierin terug zien: heldere ruimtes en vormgeving genieten mijn voorkeur: Pinterest Profiel
‘Zunderts’
Iets wat ik vorig jaar een beetje miste maar gelukkig dit jaar wel weer ter sprake kwam, het was een ‘Zunderts’ ontwerp. Nu ben ik de eerste die toe zal geven dat het corso in Zundert een grote inspiratiebron is, qua organisatie, qua ontwerpen en qua corso-betrokkenheid. Dit jaar was ik voor de 10e keer bij het corso en sinds de eerste keer (2003) ben ik corso-wagens wel meer gaan zien als sculpturen, in plaats van platte karren waarop we elementen zetten. Door het als een sculptuur te zien beperk je jezelf niet tot onderstellen, bestuurdersruimte en opzet-lijnen en geef je jezelf meer vrijheid qua compositie tijdens het ontwerpen.
Als je dan ook nog ‘s een andere stijl prefereert dan de zeer gedetailleerde/versierde wagens die men gewend is in Vollenhove wordt hier al snel een Zundert-sticker op geplakt. Gelukkig dat in ieder geval 1 jurylid uit Zundert ons niet op 1 had staan, kunnen we die discussie ook achter ons laten. 😉
Een andere stijl bouwen dan de rest betekent ook dat je een gok neemt, hoe wordt het ervaren door de jury? Vooral op de corso-dag spookte dit veel door m’n hoofd; de wagen was er precies uitgekomen als ik voor ogen had maar hoe zou deze onconventionele vorm zich gaan gedragen in de optocht? Achteraf bleek dat een gokje wagen geen verkeerde beslissing was, samen met Twee Nijenhuizen hadden we toch 2 buitenbeentjes in de top 3.
Klik en bedankjes
Het leuke aan dit bouwjaar was wel dat het, na een eerste bouwjaar wennen, steeds leuker begint te worden om bij Nameless te bouwen. Het was uiteraard van beide kanten eerst aftasten maar ik heb het gevoel dat de wederzijdse klik wel begint te komen. Dus daarvoor wil ik de groep wel bedanken!
En nu we toch aan het bedanken zijn: een vriendin (verloofde) die het hele jaar alles moet aanhoren, maar toch ook ziet dat ik energie krijg van de weekenden dat ik in Vollenhove aan het bouwen ben. En ouders waarbij niks te gek is, altijd een bed en het eten klaar staat, en een laatste corsoweek waarbij ik bijna onderdeel wordt van het meubilair. Deze mensen weten hoeveel het corso in Vollenhove voor me betekent en ondersteunen me voor de volle 100% hierin!
2013
Twee keer het corso achter elkaar winnen is niet niks maar roept de onvermijdelijke vraag op of we voor de triple gaan. Volgens mij beginnen we gewoon weer op nul: het idee moet er wezen, ontwerp moet goed uitpakken, het moet gekozen worden, het moet gebouwd worden en uiteindelijk hopen dat er geen betere wagens worden gebouwd in andere schuren…..