De laatste week is ingegaan en daarmee is een enerverend weekendje mee afgesloten. Een weekend met letterlijk bloed, veel zweet en een beetje tranen.
Het plan was om het weekend in ieder geval de wagen (excl honden) lasklaar te hebben zodat deze helemaal in het papier gezet kon gaan worden. Dus dat betekende 2 marathondagen lassen met het Theatercorso als rustpuntje op vrijdagmiddag.
Uiteraard is het altijd net even wat meer werk dan het op het eerste gezicht lijkt dus wat een target voor zaterdagochtend was werd gewoon tot en met zaterdagavond doorlassen.
Dus terwijl de papierploeg ons op de hielen zat en de eerste verfklodders op de aanhanger werden aangebracht zaten wij gebukt en in de meest vreemde houdingen de bodem van de wagen aan te brengen. En dat alles ging voorspoedig tot ik even 2 minuten m’n lasmaat uitleende. Nog geen minuut later stond deze een diepe snee in z’n arm dicht te knijpen op weg naar het ziekenhuis voor de nodige hechtingen.
Uiteindelijke hebben we ‘s avonds ons target wel af kunnen krijgen maar bracht de late avond toch nog een verrassende wending. Er moest een grote aanpassing aan de wagen gedaan worden en de vraag was vooral wat de oplossing was…uit de vele opties. Toen we er uiteindelijk uit waren was de vraag hoe dit in de planning viel deze week. Uiteindelijk maakten we de enige juiste beslissing en zijn we om half twaalf de steigers weer op gegaan om de aanpassing meteen uit te voeren zodat we 2,5 uur later alsnog de avond konden afsluiten met de nodige gezelligheid.
Vanwege werkverplichtingen en andere omstandigheden verblijf ik op het moment in Heeze dus vanaf afstand volg ik via Whatsapp en social media de voortgang. Morgen snel weer terug om het karwei af te maken, hopelijk zonder andere tussentijdse verrassingen!